Moord in Zuid-Afrika

Het waargebeurde verhaal over de dood van Peet van Es

Arine Prins Hugo Verkley Nederlands 232 blz.



Voor Arine Prins en haar gezin komt er in de nacht van 7 op 8 april 2017 een abrupt einde aan hun Afrikaanse droom. Zij wordt in haar huis in het Zuid-Afrikaanse Barberton overvallen door vijf mannen. Arine en vriend William komen er levend vanaf, echtgenoot Peet niet. In 1999 laten Peet en Arine, en hun kinderen Beer en Sterre, Nederland achter zich voor de fascinerende natuur, het fijne klimaat en een schitterende boerderij.

Al snel blijkt Zuid-Afrika toch niet zo’n droomland te zijn; dochter Sterre wordt misbruikt door een buurman, zoon Beer komt in de gevangenis terecht en het lukt Peet en Arine niet om genoeg geld te verdienen. Net als ze op het punt staan om - na 18 jaar - terug te keren naar Nederland, komen de vijf donkere mannen hun huis binnen.

Terwijl Arine vastgebonden op de grond ligt en haar man urenlang wordt mishandeld, ziet zij haar markante leven vol met ups en downs aan zich voorbijtrekken. De moord kreeg in 2017 volop aandacht in de media en de politiek. Een aangrijpend en actueel boek dat je niet weg kunt leggen.

https://www.bookspot.nl/boeken/moord-in-zuid-afrika-arine-prins-hugo-verkley-9789463672528

Tot meer zijn die apen schijnbaar niet in staat, het zijn specialisten in moorden en verkrachten!

Ken dit verhaal. Peet is letterlijk doodgemarteld, het laatste uur van zijn leven moet een hel geweest zijn.
Ik ben gerust in voor een avontuur in het buitenland, maar ik denk dat ik dan zou kiezen voor Scandinavië of anders Canada met zijn prachtige natuur. ZA is me te link met die zwartjes die het voor het zeggen hebben daar.

Die zwarten krijgen hier helaas ook steeds meer invloed! Hopelijk zijn we niet te laat, anders wordt het hier net als in ZA!

X met wat mannen een middagje de bijlmermeer door gaan , drive by's houden vanuit auto's met enkele machinegeweren, voor 1 dode blanke minimaal 500 zwartjoekels preventief ruimen!

Zelf zo nu en dan even een vieze zwartjoekel afranselen bij gelegenheid...altijd leuk 

Werner Heisenberg schreef:X met wat mannen een middagje de bijlmermeer door gaan , drive by's houden vanuit auto's met enkele machinegeweren, voor 1 dode blanke minimaal 500 zwartjoekels preventief ruimen!

Zelf zo nu en dan even een vieze zwartjoekel afranselen bij gelegenheid...altijd leuk 

Mijn zegen heb je.

Ik merk dat ik een steeds grotere hekel krijg aan nikkers. Vandaag stond er een blank wijf voor me bij de kassa met een pikzwart nikkerkind van een jaar of 10. ten eerste kon ik dat achterlijke wijf niet uitstaan; zij heeft immers dat zwarte kutkind geadopteerd. Het is haar stomme schuld dat we weer opgescheept zitten met weer een nikker. Ten tweede voelde ik een enorme haat ten opzichte van het zwarte schepsel voor me bij de kassa.
Ik wil een zuiver Blank Europa zonder achterbakse joden, zwarte misbaksels of dom moslim gespuis.

Ik wil hetzelfde, maar schelden helpt niet, we moeten ons organiseren en wat ondernemen!

ss-Heinrich schreef:Ik wil hetzelfde, maar schelden helpt niet, we moeten ons organiseren en wat ondernemen!

Ja, mooi gesproken Heinrich....., maar daar blijft het dan ook bij.

Door de jaren heen ben ik wijzer en realistischer geworden. We gaan die gasten echt niet uitroeien door middel van "drive by shootings", echt niet. Dat weet jij, dat weet Werner en dat weet ik. We zijn gewoon te klein om echt iets te veranderen, het enige wat we kunnen doen is de waarheid schrijven over het gespuis en daarmee meelezers een andere spiegel voorhouden dan de mainstream media dat doet, en ze zo aan het denken zetten.
De enige steun op dit moment krijgen is van onze beleidsmakers. Deze bedrijven struisvogelpolitiek,kijken weg voor wat er gaande is. Dat is wat uiteindelijk in ons voordeel werkt omdat het volk zelf opzoek gaat naar informatie over verkrachtende nikkers die een lagere straf van een D66 rechter krijgen zodat men de verblijfsvergunning niet kan intrekken: het volk kotst daarvan, en de regering graaft haar eigen graf.

Dat is ook de bedoeling van mijn boek, de mensen laten denken en aanzetten zelf op zoek te gaan naar de waarheit! Wie wat uit hetvboek gelezen hebben, worden al wat minder fel anti Hitler en beginnen echt aan links te twijfelen! Die jonge meiden, verpleegsters meest, vinden dat ik boeiend kan vertellen, maar die denken sowieo al meer in onze richting! De Duitse vertaling is klaar, nu de Engelse nog, dan is mijn bereik groter!

Weduwe over gruwelmoord in Zuid-Afrika: 'Waarom zei ik dat Peet boven was'

VideoNadat haar man een gruwelijke marteldood stierf in Zuid-Afrika keerde Arine Prins terug naar Nederland. Naar een troosteloze flatwoning in Vlaardingen waar ze een boek schreef. ,,Het was een soort therapie.”



Hanneke van Houwelingen 02-10-18, 10:00 Laatste update: 10:06

Hou je bek, Peet!’, zeg ik huilend en met een brok in mijn keel. ‘Hou je bek!’ De mannen kicken erop dat je bang bent, dus dan kun je volgens mij maar beter niets zeggen.”

,Hou je bek, Peet.” Arine Prins (54) herhaalt haar woorden van toen. Zachtjes dit keer. ,,Ik vind het zo erg dat dit mijn laatste woorden tegen hem zijn geweest. Hij was zo aan het gillen. Ik hoopte dat het zou werken.” Maar dat doet het niet. Een van de overvallers die haar echtgenoot al uren heeft gemarteld, geeft hem een schop voor zijn hoofd. De ander slaat met een golfclub, die naast het bed lag ter bescherming.

Het waren jongens, nog geen dertig, gokt ze. Vijf in totaal, donker, uitgerust met bivakmutsen en panga’s, grote kapmessen. ,,Als ik nu met een groep mannen in de lift sta, knijp ik mijn sleutelbos bijna fijn uit angst. Klaar om een sleutel in hun voorhoofd te boren.”

Whiskey



Arine heeft ze niet horen binnenkomen, op de avond van 7 april 2017. Ze heeft net een whiskey ingeschonken voor een familievriend, die bij het zwembad zit. Wanneer ze naar binnenloopt om een nieuwe technoplaat op te zetten, krijgt ze iets tegen haar hoofd gedrukt. ,,Een gun. Dit gebeurt niet, dacht ik. In een reflex piste ik mijn broek.” Terwijl de muziek doordreunt, worden de handen van Arine en haar vriend vastgebonden met elektriciteitskabels. ‘Wie is er boven’ vraagt de leider. ‘Ehm, my husband.’ Arine heeft direct spijt. ,,Waarom zei ik nou dat Peet boven was.” Haar man is vroeg naar bed gegaan, omdat hij niet lekker is.

Nu, anderhalf jaar later, zit Arine op een tweedehandsbank in haar woning in Vlaardingen. Haar vrienden regelden meubilair toen ze vorig jaar, samen met haar twee volwassen kinderen, halsoverkop Zuid-Afrika verliet. De kleine flatwoning benauwt haar. Zoveel ze kan, bivakkeert ze op een camping in de buurt. ,,Ik slaap nog liever in een tent dan hier. Ik was een uitzicht gewend waarbij ik kilometers ver kon kijken zónder huizen te zien. En zie hier.” Ze gebaart naar de grijze blokkendoos met oranje luifels aan de overkant.

Het doet pijn als ze over haar man praat. Tegelijkertijd kan ze het niet laten. Dan komen de anekdotes over zijn onhandigheid – ‘hij kon nog over een postzegel vallen’ of die ene ochtend in 1999 toen hij de krant onder haar neus schoof. ‘Kijk dan, schat, kijk! Dit is toch schitterend? Laten we gaan kijken.’ Hij tikte met zijn vinger op een advertentie van een gigantisch huis in Zuid-Afrika. Arine keek er niet van op. ‘Koop maar een ticket,’ zei ze. Peet van Es is een man die zijn hart volgt.

Emigreren



Kort daarna emigreren ze met twee kleine kinderen van Vlaardingen naar het noordoosten van Zuid-Afrika, waar ze niet het droomhuis uit de krant kopen, maar een ander ‘plaatje’ met een rieten dak en 30 hectare grond. ,,De zebra’s en gnoes liepen door onze achtertuin. Het was zo adembenemend mooi daar. Je zag de Melkweg boven ons huis schitteren. Raar he, zeiden we destijds tegen elkaar, dat er nog mensen in Nederland wonen.”

Het leven is een avontuur. Met veel feestjes en flessen Chandon die elk moment van de dag worden ontkurkt. Met een ja-woord in een luchtballon. Met een antilope als huisdier. Met schorpioenen en slangen in huis. En met incidenteel een krokodil in het zwembad. Het dorpje zelf, Barberton, is niet veel soeps. ,,We doopten het om tot Borington. Zó saai!”

Met Peet is het nóóit saai. In Nederland is hij privédetective en diamantair, in Zuid-Afrika werkt hij als reisleider, cameraman, piercer, tatoeëerder en bouwvakker. De eigen bed en breakfast wordt geen daverend succes. Arine: ,,Iedere keer weer die toeristen met dezelfde verhalen. Dat we hier zo mooi woonden en ze in de buurt al een olifant hadden gezien. Nou en? Wij ook al duizend keer.” Arine ontpopt zich tot een veelgevraagde organisator van house-party’s.

Chill-avondje



Uitgerekend op die 7e april is ze thuis.. ,,Achteraf denken we dat we al een half jaar in de gaten werden gehouden. De daders moeten hebben geweten dat we ‘chill-avondje’ hadden. De kinderen waren er niet.” Arine wappert met haar handen voor de ogen. Ook vandaag kan ze de tranen niet bedwingen. Om elke vinger zit een ring, maar niet haar trouwring. Die hebben de overvallers meegenomen.

Terwijl een paar mannen naar boven holden en haar man urenlang werd gemarteld, kreeg Arine een vuilniszak over haar hoofd. ,,Ik hoor het geknisper nog in mijn oren. Daar ga ik dan, dacht ik, daaag!” Maar ze komt weer bij en hoort de mannen schreeuwen om een kluis.

Op televisie heeft Arine wel eens iets gehoord over ‘plaasmoorde’. ,,Zwarte mensen begonnen meer en meer aanvallen uit te voeren op witte boeren. Maar wij waren geen eens boeren. We pikten ook niemands land in. Ik weet nog steeds niet waar deze haat vandaan komt.” Pas later leest ze in de krant dat alleen al in het eerste kwartaal van 2017 zeventig overvallen op boerderijen hebben plaatsgevonden, waarbij 25 blanke agrariërs op gruwelijke wijze zijn vermoord.

De marteling moet bijna vijf uur hebben geduurd. Even plotseling als de mannen zijn gekomen, verdwijnen ze weer. In de halfdonkere kamer vindt ze Peet levensloos op de grond. Ze reanimeert hem tevergeefs.

Soort therapie



Het schrijven van het boek 'Moord in Zuid-Afrika' is het afgelopen jaar ‘een soort therapie’ geweest. Dochter Sterre (22) die de flatwoning binnenstapt heeft het nog niet gelezen. ,,Dat durf ik nog niet aan. Het is te zwaar.” Het laatste beeld dat Sterre van ‘thuis’ heeft, is van zichzelf, zittend op de knieën. ,,Ik heb huilend het tapijt geschrobd. Er lag zoveel bloed van mijn vader. Ik vond zelfs stukjes huid. Maar ik moest dat doen. Ik was bang dat zijn ziel gevangen zou blijven in die kamer.”

Sterre vond een baan als badjuf, maar voelt zich niet thuis in Vlaardingen. Binnenkort gaat ze terug naar ‘Borington’. ,,Om peace te zoeken.”

Arine ademt diep in en uit. ,,Dit is zo’n horrorverhaal. Normaal leg je een boek eventjes weg als het je teveel doet, maar ik ben het boek. Ik kan het niet wegleggen. Ik sta ermee op en ik ga ermee naar bed.”

Moord in Zuid-Afrika, Arine Prins & Hugo Verkley, Uitgever: Sweek

https://www.ad.nl/buitenland/weduwe-over-gruwelmoord-in-zuid-afrika-waarom-zei-ik-dat-peet-boven-was~ad980905/