[Opinie] Maatschappij in crisis

Door gastschrijver Lin Burgers

Begin juni zijn er weer verkiezingen voor het Europese parlement. Niet voor de posities die er echt toe doen, maar om de grote moloch te vullen met mensen die dik betaald krijgen maar uiteindelijk weinig te zeggen hebben. Er heerst bij de hoge heren wel wat angst omtrent deze verkiezingen. Dat zie je al goed als je een beetje de systeemmedia volgt. Er is de afgelopen tijd in Europa een soort populistische golf gaande waarbij nationale verkiezingen gewonnen worden door rechts “radicale” protestpartijen. Daarom wordt dit dissidente geluid gedemoniseerd en weggezet als rechts-extremistisch. Alle tegengeluiden en oppositie worden in die hoek gedrukt, of dit nu de boeren zijn die opstaan voor hun toekomst, mensen die hun twijfels hadden bij de coronamaatregelen, of eender welke groep die opstaat voor hun belangen.

Wat wordt de volgende crisis?

Hoe afschuwelijk de media het ons ook voorspiegelt en hoe hard de politici ook roepen, crisissen zijn gewoon keuzes gemaakt door onze leenheren om het volk onder de duim te houden. Mensen zijn immers veel maakbaarder en kneedbaarder als ze bang zijn. Daarom moet er steeds weer een nieuw vijandsbeeld gecreëerd worden, of dit nu klimaat, oorlog of iets anders is. De meeste mensen zijn bereid heel veel persoonlijke vrijheden op te geven voor de illusie van veiligheid (financieel en lichamelijk). De beheerste oppositie sputtert wat tegen, maar doet uiteindelijk toch niets. Onze Nederlandse parlementaire democratie heeft immers puur een decoratieve functie. De uiteindelijke beslissingsmacht is al jaren in handen van een gecentraliseerde oligarchie; de Europese Unie, een autoritair en ongekozen instituut.

Toch blijven mensen geloven in dingen als verkiezingen, het parlement en politici. Uiteindelijk blijft echter het gevoerde beleid consistent neo-liberaal (kapitalistisch). Mensen zijn te gelaten, ze zijn zo geïndoctrineerd dat ze denken dat als ze bij een volgende verkiezing maar harder stemmen het allemaal uiteindelijk wel goed komt, dat politici toch echt wel het beste met hen voorhebben.

Toch worden er met momenten weldegelijk “revolutionaire” situaties gecreëerd, zoals met de boeren. We moeten dit echter niet verwarren met een echte revolutie. De revolutionaire mogelijkheden die er op die momenten ontstaan worden snel lamgeslagen door de overheid met behulp van hun waakhonden; de politie en systeemmedia. Het gewone volk is ondertussen te geconditioneerd en te ver verwijderd van de revolutionaire geest dat ze al snel weer in het gareel springen. Verder levend in hun angstvallige schijnvrijheid die iedere keuze die ze maken beïnvloed om niet van economische onderdaan te vervallen in de gevreesde armoede van uitsluiting en financiële armoede. Het eigen ego gaat boven het belang van het collectief. Er is immers een grote tegenstelling tussen het belang van het individu en het belang van de arbeidersklasse.

Sociale cohesie

Alle sociale cohesie die er ooit was is de laatste decennia gestaag kapot gemaakt. Alles wordt uit de kast getrokken om te verdelen en te heersen en werkelijk geen enkel middel wordt hiervoor geschuwd. Mensen worden voortdurend tegen elkaar opgezet, waarmee de aandacht continu weg wordt gehaald van de echte problemen. Klimaatangst wordt gevoed en ondertussen “ontkent” of omgeleid zodat het bepaalde zakken vult via het gevoerde beleid. Door hetero’s en homo’s tegen elkaar op te zetten door enerzijds via de media ‘lgbt+’ tot deugd te verheven en anderzijds het daardoor ook in een hoek te plaatsen. Veehouders worden in het steeds wisselende “voorkeursbeleid” tegen agrariërs en tuinders opgezet en andersom. Het doorgeschoten woke-beleid dat mensen door de strot geramd wordt, zet ook weer verschillende groepen tegen elkaar op. Ook de massale immigratie wordt steevast ingezet om de laatste schilfertjes sociale cohesie te ondermijnen. Immers, steeds minder cohesie resulteert in steeds meer tegenstellingen onder mensen, wat weer op zijn beurt verword (en wordt opgehitst) tot steeds meer onderlinge strijd. Uiteindelijk verleggen we alleen maar klakkeloos steeds meer macht naar onze heersers en sluist er steeds maar weer meer geld inde zakken van de rijksten. De heersende klasse is echt compleet onverschillig wat betreft milieu en klimaat, mensenrechten, minderheden etc. Zolang ze deze groepen en zaken maar in kunnen zetten voor hun eigen gewin zouden ze werkelijk alles stimuleren. Als mensen echt willen geloven dat multinationals zich serieus druk maken over mensenrechten, vrouwenrechten, lgbt-rechten etc. hebben ze de afgelopen decennia echt niet op zitten letten. Geld en macht zijn de enige dingen waar het bij multinationals om draait.

Armoede

De bourgeois-cultuur van het westen heeft een hele grote afstand tot de revolutie. De huidige werkelijkheid van de mens is er een gebaseerd op bezit. Bezit geeft immers macht en aanzien. De illusie dat als je maar hard genoeg werkt dat je het dan financieel en maatschappelijk gezien heel ver kunt schoppen verblindt veel mensen voor hun eigen al dan niet (geestelijke) armoede. Ook wordt hiermee de schuld van de financiële “armoede” bij het individu neergelegd in plaats van bij de geest van het kapitalisme.

De scheuren worden steeds duidelijker zichtbaar in onze zogenaamde welvaartsmaatschappij. De media en politiek hitsen de boel op door toch veelal met de vinger naar “de consument” te wijzen. Er wordt mensen de wortel voor gehouden dat we het hier toch zo ontzettend goed hebben en dat wij het lichtende voorbeeld moeten zijn voor andere landen. Dat als we allemaal de broekriem aanhalen, we dan allemaal “onze welvaart” kunnen behouden. Dit terwijl de grote bedrijven steeds stelselmatig buiten schot blijven, want anders zouden ze misschien “wegtrekken” en dat zou ons dan veel geld kosten. In de tussentijd levert het ons ook niet echt iets op, de zogenaamde voordelen blijven hangen bij de ceo’s en andere rijkelui.

Mensen zijn blind voor de armoede om hen heen. Mensen willen de illusie van grandeur van rijkdom geven, een dikke auto onder hun reet, een nieuwe dure telefoon, een groot huis, merkkleding etc. geven immers de buitenstaander het idee dat men het goed voor elkaar heeft. Dat ondertussen al bijna 1 miljoen mensen, waarvan ruim 200.000 kinderen, in armoede leven in Nederland deert niet. We leven met het absurde idee dat armoede en misère onvermijdelijk zouden zijn en altijd de schuld en verantwoordelijkheid van het individu. Mensen geloven nog te sterk in de zogenaamde “verzorgingsstaat” die we hier hebben, dat we tegenwoordig steeds meer werkende armen zien, is nog steeds “hun eigen schuld” in de ogen van deze maatschappij. Dit hele systeem is gestoeld op uitbuiting aan alle kanten.

Geestelijke armoede is ook steeds prevalenter. We zijn als samenleving al heel ver gekomen in het reduceren van de intrinsieke waarde die we aan onszelf en aan onze medemens toekennen. Zelfs echte menselijke relaties verliezen steeds meer hun waarde ten opzichte van onze relaties met betrekking tot dingen, of tot de “online relaties”. Steeds meer mensen hangen bijna hun gehele eigenwaarde en de waarde van een ander af van hoeveel views en likes iemand krijgt of hoeveel bezittingen iemand heeft. Het is voor velen een groot streven zoveel mogelijk aandacht en bezittingen te vergaren. Niets is immers tegenwoordig gewoner dan de wens om bijzonder te zijn, de illusie te kunnen creëren boven anderen uit te steken. Mensen proberen deze bijzonderheid echter op een verkeerde manier te bereiken. Niet door een goede bijdrage te leveren aan hun gemeenschap, maar door viral te willen gaan. Het is een soort exclusief hyperindividualisme, die wens om in een spotlight te staan en aanbeden te worden.

De heersende klasse probeert ons wijs te maken dat wij als “consument” met onze behoeften en wensen leidinggeven aan deze kapitalistische economie. Niets is echter minder waar, onze wensen en behoeften worden gecreëerd naar gelang het de heersende klasse het, het beste uitkomt. Mensen zwelgen in hun consumentisme, opgepompt door de hele manier waarop het systeem is opgebouwd. Alles moet snel, steeds weer alles nieuw. Snel scrollen langs allerlei nieuws, reclame en filmpjes. Er wordt mensen verteld wat ze erg moeten vinden, waar ze zich druk over moeten maken. Daarna zijn ze het ook net zo snel alweer “vergeten” door het “snelle” leven. (Tenzij hen natuurlijk verteld wordt dat ze er lang mee moeten zitten.)

Kapitalisme

Onze “beschaving” onder het kapitalisme wordt stelselmatig gebruikt en misbruikt als repressie van de menselijke instincten. Onwrikbare wetenschappelijke wetten van een maatschappij worden omgebogen binnen en naar de kapitalistische principes. Uiteindelijk raakt hierdoor de totaliteit van het menselijk bestaan verloren. Er is een bijna eendimensionale mens gecreëerd. Er is een fetisjisme over het belang van handelswaar (bezit), maar de gemiddelde mens heeft geen handelswaar (bezit) behalve zijn eigen arbeid. De proletariër wordt zo gedwongen om handel te drijven met deze enige handelswaar die zij bezit, waarmee men de arbeider reduceert tot een ding, een nummer, een object, een handelswaar waarvan de meerwaarde verdwijnt in de zak van de grote baas. Aldus de eendimensionale mens, enkel als handelswaar en als consument.

Er vindt een schijnheilige ontkenning van de onderdrukking door het kapitalisme en diens moordende aard plaats. Het gros van de arbeiders mist de benodigde zelfkennis om deze kapitalistische maatschappij echt te begrijpen en doorgronden. Het kapitalistische systeem zorgt immers met behulp van diens vazallen al decennialang voor een steeds grotere vervreemding. Vervreemding van eigen cultuur, vervreemding van eigen volk, vervreemding van de eigen wortels, überhaupt gewoon complete vervreemding van het echte ik. We leven onder een autoritair systeem dat de uitbuiting aanvaardbaar en de vervreemding gemakkelijker te dragen heeft gemaakt. Gewoon consumeren en verder je mond houden. Onze kapitalistische maatschappij is er enerzijds in geslaagd de eis voor vrijheid en gelijkwaardigheid te onderdrukken door het volk systematisch te conditioneren in en via hun consumptie, hun behoeften (door deze te sturen) en hun gedachten (media en reclames) Het monopolistisch kapitaal is er anderzijds in geslaagd om de vervreemding dragelijker te maken, of om zelfs maar te verhinderen dat men er zich van bewust wordt, doormiddel van de kracht van de techniek en de “rijkdom” Het wil immers verhinderen dat men zich hier echt bewust van wordt. Het wil verhinderen dat men een globaal economisch, cultureel en politiek beeld krijgt op grond waarvan men de kapitalistische beschaving op alle fronten tegelijk in zijn ideologie, zijn waardestelsel en zijn praktijk zou kunnen aanvallen.

Conclusie

Ons oppositioneel denken ten opzichte van deze huidige verziekte maatschappij mag absoluut negatiever en daarmee utopischer worden. Er is een grote noodzaak om bij revolutionaire situaties echt door te duwen, door te zetten, door te gaan. Er is meer cohesie nodig en bovenal ook discipline en continuïteit. De vlam die af en toe ontbrandt dooft nu steeds veel te snel uit. Onze vijandigheid ten opzichte van de huidige maatschappij is niet irrationeel, onredelijk of onzinnig, het is gevestigd in onze afkeer van dit allesoverheersende vernietigende systeem dat alles kapot maakt en ons reduceert tot een pion van de 1%. We moeten blijven strijden tegen deze voortschrijdende vernietiging van alles wat ons allen dierbaar zou moeten zijn. Alleen door ons kan het systeem bestaan, alleen door ons kan het systeem vallen. We mogen de hoop op een betere maatschappij, een betere toekomst voor onszelf en ons nageslacht niet laten varen.

https://reactnieuws.net/2024/01/30/opinie-maatschappij-in-crisis/

Goed artikel!
Vooral de bangmakerij is tekenend voor de situatie; crisis na crisis, en dat eigenlijk al sinds 1986 toen men pagina's vol schreef over zure regen en de ozonlaag.
Dingen waar je heden ten dage nooit meer iets van hoort.
Wat men ook voor elkaar heeft gekregen is dat burgers elkaar gingen controleren in opdracht van de overheid tijdens de corona tijd. Mijn buurman weigerde mij de toegang tot het dorpshuis omdat ik niet de voorgeschreven vaccinaties had genomen.
Een zeer geslaagde test dus van onze overheid, die absoluut een vervolg gaat krijgen en nog meer mensen tegen elkaar gaat opzetten.